να 'ρθεις να πάρεις τα σκυλιά σου, δεν τ' αντέχω

τα πιό γλυκά ρόδια
είναι αυτά της εξορίας.
αιματοβαμμένα από φόνους ρουμπίνια.
η γιαγιά μου τα ποτίζει με στοργή
σκεπτόμενη την ασημένια του ζωνη

μα ποιός σου είπε πως οι ροδιές δεν ποτίζονται;
άστες εσύ να σκάσουν.

ξερω, θα ήθελες να τα φας
ξερω ότι κάποτε θα σου έδινα και τα έξη.
τωρα τα τρωει το εγω μου, θα το αναγκάσω να σπάσει στα δυο κ να κατεβει η ψυχή στη σαρκα
και γυρω της θα φυτρώσω μαυρα αγκάθια.
και τα γλυκά ρόδια της εξορίας
θα έχουν γεύση σκουριάς,
από αυτή που τη γεύεσαι,
όταν έχει ματώσει το μεσαίο σου δαχτυλο.
αυτό με την ελιά

(τα παθε η Σίδη, αλλα δεν μας μιλάει για αυτό)



///
Dracunculus vulgaris ψοφίμι μυρίζει